آسانسور یک وسیله نقلیه عمومی است و استفاده از آن، آداب و اصولی دارد، مثل اینکه:

۱) کشیدن در آسانسور در مواقعی که هنوز کابین در طبقه توقف نکرده، فایده دیگری جز خرابی قفل در به مرور زمان ندارد.

۲) فشردن مکرر دکمه آسانسور هم موجب نمی‌شود که کابین زود‌تر از راه برسد. اگر خیلی عجله دارید، بهتر است از پله‌ها استفاده کنید. خصوصاً اگر می‌خواهید یکی‌دو طبقه تردد کنید، استفاده از آسانسور منطقی نیست. متوقف کردن کابین در یکی‌دو طبقه اول، وقت دیگران را می‌گیرد و در عین حال ما را از یک ورزش کوتاه محروم می‌کند.

۳) زمانی‌ که وارد آسانسور شدیم، ادب حکم می‌کند بگذاریم کسی که جلو‌تر است، زود‌تر دکمه طبقه مورد نظرش را بزند. رعایت حال معلولان، جانبازان، سالمندان، خانم‌ها و کودکان هم البته ضروری است.

۴) اگر در‌ها دارند بسته می‌شوند و ناگهان کسی دوان‌دوان از راه می‌رسد، اخلاق حکم می‌کند که دکمه گشودن در را بزنیم تا او هم بتواند سوار شود. قطعاً اگر خودمان جای دونده باشیم، انتظار داریم که آسانسورسوار‌ها در را برایمان باز کنند.

۵) آسانسور یک وسیله عمومی است. اگر از خرید آمده‌ایم و بار زیادی به همراه داریم، با وارد شدن به کابینی که مسافر دارد، دیگران را آزار ندهیم و سعی کنیم از یک آسانسور خالی استفاده کنیم.

۶) هرگز نباید کابین را برای رسیدن همراهانمان متوقف نگاه‌داریم. آسانسور، هواپیما نیست که اگر از آن‌جا بمانیم، زیان فراوانی داشته باشد.

۷) آسانسورهای ساختمان‌های پر رفت‌وآمدی مثل بیمارستان‌ها، معمولاً مملو از مسافر می‌شوند. در این مواقع بهترین حالت آن است که همگی مسافران رو به در بایستند. اما از آنجا که ما ایرانی‌ها پشت کردن به هم را بی‌ادبی می‌دانیم، معمولاً در میان کابین سرگردان می‌شویم. اگر قصد پشت کردن به هم را نداریم، لااقل طوری نایستیم که بینی‌هایمان با هم مماس شوند!

۸) بهتر است مسافران آسانسور خودشان دکمه طبقه مورد نظرشان را در زمان ورود بفشارند. کسی که کنار دکمه‌ها ایستاده، مسئول این کار نیست.

۹) صحبت با تلفن همراه، ایجاد سر و صدای اضافه مثل سرفه‌های شدید، در تمام وسایل نقلیه عمومی صحیح نیست؛ چه تاکسی و اتوبوس، چه آسانسور.

۱۰) استفاده از محیط کوچک و بسته آسانسور برای بعضی‌ها ترسناک و ناممکن است. این نوع از اختلال‌های روانی را با عنوان‌هایی مثل ترس از غوطه‌وری و تنگناهراسی می‌شناسند و البته قابل درمان است. روانشناس‌ها می‌گویند برای درمان چنین اختلالی، باید ترس را به مرور کاهش داد. چنین فردی باید چندبار به همراه یک فرد دیگر، در یک کابین بی‌حرکت قرار بگیرد و بعد از مدتی یک طبقه را با آسانسور بپیماید و به مرور به شمار طبقه‌ها اضافه شود و بعد این مسیر را بدون همراه طی کند تا اندک اندک ریشه‌های ترس از آسانسور در دلش بخشکد. به هر صورت ترس از آسانسور، بیماری پیچیده‌ای نیست و درمان راحتی دارد.